XXI wiek to wiek neurotechnologii i nieograniczonego dostępu do wiedzy. Zalew informacji, liczba bodźców oddziaływujących na młodych ludzi i pandemiczne doświadczenia powodują wzrost liczby zaburzeń psychicznych. Palącą staje się potrzeba umiejętności dbania o swój dobrostan, krytycznej analizy wiarygodności informacji, efektywnej współpracy i komunikacji, uczenia się, zarządzania wiedzą, zarządzania sobą w czasie. Pojawienie się AI wymusza redefinicję kompetencji cyfrowych uczniów, przeformułowanie sposobów weryfikacji wiedzy, opracowanie nowych strategii uczenia. Nasi uczniowie nie znają świata bez urządzeń haptycznych, wiedzę o świecie zdobywają poza formalnymi systemami edukacyjnymi, które zostały zaprojektowane na potrzeby porządku świata istniejącego w XIX wieku. Te wszystkie czynniki wymuszają zmianę roli nauczyciela. Jakich zmian w sposobie projektowania i prowadzenia zajęć potrzebujemy i jak je wprowadzić nie tracąc tego, co w edukacji najważniejsze, utrzymania relacji uczeń-mistrz?